De grondgedachte van de manuele geneeskunde kent een drietal veronderstellingen. Zij gaat uit van de holistische benadering van de mens (1) en van het zelfgenezende krachten in het organisme (2). De derde veronderstelling gebruikt het aspect beweging als leidraad voor het diagnosticeren en behandelen van de klachten. Met andere woorden, het primaire kenmerk van leven is bewegen.
Wanneer de beweging, op welke wijze dan ook, wordt belemmerd, ontstaan er klachten. Hieruit zijn verschillende vormen van manuele geneeskunde ontstaan: 1. osteopathie, 2. chiropractie, 3 manuele therapie en andere vormen. Osteopathie neemt hierin niet alleen de oorspronkelijke plaats in, maar kent er ook een verdergaande betekenis aan toe. De beweging als kenmerk van het leven komt eigenlijk voort uit de humorale pathologie van Hippocrates.
Het menselijk lichaam voert constant onbeschrijfelijk veel bewegingen uit. Deze totale samenhang van de bewegingen vormt het terrein van de osteopathie. Iedere structuur is voortdurend in beweging en kan alleen op die manier functioneren. Deze beweging is in feite een constante stroming van uitwisseling: de homeostase. Met de osteopathie is er een therapiesysteem ontstaan dat geen medicamenten nodig heeft.